۱۷ مرداد، روز خبرنگار، فرصتی است برای بازاندیشی در جایگاه رسانه، رسالت خبرنگاری و نسبت میان «پرسش‌گری» و «پاسخ‌گویی».

حرفه‌ی خبرنگاری را از سال ۱۳۷۸ آغاز کردم؛ نه از دفاتر رسمی و میزهای مرتب، بلکه از دل تحریریه‌های محلی، در کنار حروف‌چینی، صفحه‌آرایی و تیترهایی که با دغدغه‌ی مردم نوشته می‌شد. در این سال‌ها، به‌عنوان ویراستار، خبرنگار، عکاس، سرپرست نشریات و مدیرمسئول دو هفته‌نامه‌ی اندیشه مردم و پایگاه خبری‌تحلیلی یاس‌نیوز، همواره کنار مردم ماندم و برای مردم نوشتم؛ نه در پناه قدرت، بلکه در پناه حقیقت.

در لحظات تلخ و شیرین، از جشن‌های ملی و اعیاد مذهبی گرفته تا بحران‌هایی چون زلزله‌ی بم و کرمانشاه، همه‌گیری کرونا و حتی جنگ تحمیلی ۱۲روزه رژیم صهیونیستی علیه کشور، روایت کردیم، هشدار دادیم، امید پاشیدیم و دوربین‌ به‌دست، در کنار مردم ایستادیم.

اکنون اما، در آستانه‌ی روز خبرنگار و سالروز شهادت شهید محمود صارمی، این پرسش جدی مطرح است:
آیا خبرنگار صرفاً بازنشرکننده‌ی بیانیه‌ها و تعاریف روابط عمومی است، یا همچنان صدایی برای مطالبه‌گری، پرسش‌گری و وجدان بیدار جامعه؟

خبرنگار، ناظر مستقل و حلقه‌ی واسط میان مردم و حاکمیت است. حذف او، به‌معنای حذف شفافیت و خاموش‌کردن صدای جامعه است.
ما بر مبنای توصیه‌ی رهبر انقلاب مبنی بر «آتش‌به‌اختیار فرهنگی»، مستقل قلم زدیم، تریبون هیچ جناحی نشدیم و هزینه‌اش را هم پرداخت کردیم: حذف رسانه از شورای فرهنگ عمومی ، نادیده‌ گرفته‌شدن در نشست‌ها، و بی‌دعوت‌ماندن در مراسم های رسمی شهری و … .
اما هرگز خاموش نشدیم.

با قلمی ادامه دادیم که شاید دیده نشود، اما حقیقت را می‌نویسد.
با صدایی که شاید فریاد نباشد، اما فروخته نمی‌شود.

امروز پرسش دیگری نیز باید جدی گرفته شود:
چرا برخی مسئولین، به‌جای تعامل با خبرنگاران بومی، ترجیح می‌دهند اخبار و پیام‌های خود را از طریق رسانه‌های مرکز استان منتشر کنند؟
آیا خبرنگار استانی، بدون شناخت عمیق از بافت محلی، می‌تواند نماینده‌ی واقعی دغدغه‌ها، کمبودها و مطالبات مردم یک شهر باشد؟

وقتی خبرنگار محلی کنار گذاشته می‌شود، در حقیقت صدای مردم آن منطقه نادیده گرفته می‌شود.
و این نه فقط بی‌مهری به یک خبرنگار، بلکه سانسور نرم و ساختاریافته‌ای‌ست که در درازمدت، اعتماد عمومی را فرسوده می‌کند.

در این روز، ما خبرنگاران خواسته‌ای فراتر از لوح‌های تقدیر، قاب‌های عکس و تبریک‌های رسمی داریم:
صدای رسانه را خاموش نکنید.

یاد شهید محمود صارمی، خبرنگاری که جانش را برای حقیقت داد، گرامی باد.
و ای‌کاش در کنار آیین‌های تجلیل، از «حق پرسیدن» و «حق شنیده‌شدن» نیز پاسداری شود.

حامد منیعی
ششم مرداد ماه ۱۴۰۴
@hamed_maniei